การปฏิบัติภาวนา ในพระไตรลักษณ์
เห็นในสังขารทั้งปวงว่าเป็นของไม่เที่ยง มีความสำคัญในสิ่งที่ไม่เที่ยงว่าเป็นทุกข์
มีความสำคัญในสิ่งที่เป็นทุกข์ว่าเป็นอนัตตา
สิ่งทั้งหลายทั้งปวงล้วนเกิดแต่เหตุปัจจัย
สิ่งใดเกิดแต่เหตุปัจจัยมาประชุมกัน สิ่งนั้นย่อมมิใช่สิ่งๆเดียวกันอย่างแท้จริง ด้วยเหตุนี้เป็นปัจจัย
จึงมีความไม่เที่ยง ที่สุดจึงทนอยู่ไม่ได้ จนต้องดับไปเป็นที่สุด
ทั้งล้วนเป็นอนัตตา ไม่มีตัวตนที่เป็นแก่นแกนถาวรแท้จริง
จึงไม่เป็นอะไรของใครๆ จึงไม่ใช่ของตัวของตนแท้จริง
แต่ล้วนเป็นไปตามเหตุที่มาเป็นปัจจัยกันนั่นเอง
จึงเป็นทุกข์ ถ้าไปอยากด้วยตัณหา หรือ
ไปยึดด้วยอุปาทานความพึงพอใจ
เพราะความไม่สมปรารถนา อันย่อมต้องเกิดขึ้นเป็นที่สุด
จึงควรรู้ด้วยสัมมาปัญญาว่า
สังขารทั้งปวง นั่นก็มิใช่เรา เราก็มิใช่นั่น นั่นก็ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตนของเราอย่างแท้จริง
เพราะล้วนเป็นอนัตตา เป็นเพียงกลุ่มก้อนมายาของเหตุปัจจัยที่ประชุมกัน.
หน้าแรก
บทความ
เว็บบอร์ด