ควอนตัมกับดอกบัว (การเดินทางสู่พรมแดนที่วิทยาศาสตร์และพุทธศาสนามาบรรจบ)

ควอนตัมกับดอกบัว

(การเดินทางสู่พรมแดนที่วิทยาศาสตร์และพุทธศาสนามาบรรจบ)

โดย..มาติเยอ ริการ์ และตริน ซวน ตวน

ขนาด : 14.5x21CM

จำนวน : 512 หน้า

วัสดุ : กระดาษสถอมสายตา (ปกอ่อน)

..........................................................................................................................

สารบัญ

คำอุทิศ

คำนำ?

บทที่ ๑ เมื่อวิทยาศาสตร์ และพุทธศาสนามาบรรจบ

บทที่ ๒ มีอยู่หรือไม่มี

บทที่ ๓ ค้นหาผู้สร้าง

บทที่ ๔ เอกภพในเม็ดทราย

บทที่ ๕ มายาภาพแห่งความจริง

บทที่ ๖ ราวสายฟ้าฟาดในบัดดล

บทที่ ๗ ความจริงของมนุษย์ แต่ละนาม

บทที่ ๘ เวลาคืออะไร

บทที่ ๙ ความโกลาหล และความกลมกลืน

บทที่ ๑๐ พรมแดนเสมือน

บทที่ ๑๑ หุ่นยนต์ที่คิดว่าตนเองคิดได้

บทที่ ๑๒ กฎเกณฑ์แห่งเอกภพ

บทที่ ๑๓ เหตุผล กับสมาธิภาวนา

บทที่ ๑๔ ความงามขึ้นอยู่กับผู้มอง

บทที่ ๑๕ จากสมาธิภาวนา สู่การกระทำ

บทสรุปของพระ

บทสรุปของนักวิทยาศาสตร์

อภิธานศัพท์วิทยาศาสตร์

อภิธานศัพท์พุทธศาสนา

หมายเหตุ และเอกสารอ้างอิง

คำนำ

   ฉันควรดำเนินชีวิตอย่างไร? ฉันควรอยู่ในสังคมอย่างไร? อะไรบ้างที่ฉันล่วงรู้ได้? คำถามทั้ง

๓ เป็นความฉงนสนเท่ห์ของมนุษย์ชาติตลอดมาตามอุดมคติแล้ว ชีวิตควรนำเราไปสู่ความรู้สึก

อิ่มเต็มจนเราไม่ต้องเสียใจกับอะไรในขณะที่เราจะตายจากไป การดำเนินชีวิตในสังคมควรปลุก

เร้าให้เรามีความรู้สึกรับผิดชอบสากล และความรู้ควรสอนให้เรารู้จักทั้งธรรมชาติของโลกรอบตัว

และจิตใจของตัวเราเอง

   คำถามเดียวกันนี้เป็นแก่นแกนของวิทยาศาสตร์ ปรัชญา การเมือง ศิลปะ งานสังคมสงเคราะห์

และจิตวิญญาณด้วยเช่นกัน การแบ่งย่อยกิจกรรมเหล่านี้ ออกเป็นส่วนเสี้ยวซึ่งเกิดขึ้นบ่อยครั้ง

ในชีวิตยุคปัจจุบันทำให้มุมมองต่อโลกถูกลดทอนลงอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง หากปราศจากปัญญา

ที่ก่อเกิดจากความไม่เห็นแก่ตัว วิทยาศาสตร์ และการเมืองจะเป็นดาบสองคม จริยธรรมจะมืดบอด

อารมณ์ความรู้สึกป่าเถื่อนไร้ขอบเขต และเรื่องราวทางจิตวิญญาณจะเป็นเพียงมายา

   นับตั้งแต่ศตวรรษที่ ๑๗ ซึ่งเป็นยุคของการปฎิวัติทางวิทยาศาสตร์มาจนถึงปัจจุบัน ผู้คนมากมาย

ยกให้วิทยาศาสตร์ คือสิ่งเดียวกับความรู้ความรุ่งเรืองทางวิทยาศาสตร์อันก่อให้เกิดการสะสมข้อมูล

ที่เพิ่มขึ้นแบบก้าวกระโดดไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ขณะเดียวกันนั้น กิจทางศาสนาเริ่มเสื่อมลงในรัฐ

ประชาธิปไตยทางโลกย์ และทวีความรุนแรงขึ้นในรัฐที่เคร่งศาสนา ธรรมเนียมปฏิบัติทางจิตวิญญาณ

อันยิ่งใหญ่ ไม่ว่าที่เป็นแบบยึดมั่นในหลักคำสอน หรือที่อยู่บนพื้นฐานของการทำสมาธิภาวนาแบบ

บริสุทธิ์ เคยเป็นหลักเกณฑ์ทางจริยธรรมอันเข้มแข็งที่ผู้คนสามารถนำไปใช้เป็นรากฐาน และแรง

บันดาลใจแห่งชีวิต แต่เมื่อวิทยาศาสตร์พัฒนามากขึ้น ผู้คนพากันปลดปล่อยตัวเองออกจากคำสอน

ทางศาสนาต่างๆของโลก และศรัทธาทางโลกกิยวิสัยที่มีต่อความรู้ทางวิทยาศาสตร์ และประสิทธิภาพ

แห่งเทคโนโลยีก็ถือกำเนิดขึ้น อย่างไรก็ตาม หลายคนยังบอกว่าวิทยาศาสตร์ไม่อาจเปิดเผยสัจจะ

ทั้งหมดได้ และในขณะที่เทคโนโลยีสร้างสรรค์ประโยชน์มหาศาล การทำลายล้างที่เกิดขึ้นจาก

เทคโนโลยีก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ยิ่งไปกว่านั้น วิทยาศาสตร์ยังต้องเงียบเสียงลงเมื่อต้องการปัญญา

ในการตอบคำถามที่ว่า เราควรดำรงชีวิตอย่างไร?

   การมองวิทยาศาสตร์ที่ถูกต้อง คือการมองในฐานะที่เป็นเครื่องมือชนิดหนึ่งซึ่งไม่มีความดี หรือเลว

อยู่ในตัวเองไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะยกย่องวิทยาศาสตร์จนเลิศลอยถึงสวรรค์ชั้นฟ้า หรือสาปส่งให้ตก

นรกหมกไหม้ เหมือนกับที่เราย่อมไม่ตบมือสรรเสริญ หรือตำหนิติเตียนความแข็งแกร่ง แขนของมนุษย์

อาจใช้ฆ่าคน หรือใช้ช่วยชีวิตคนก็ได้นักวิทยาศาสตร์ไม่ได้ดี หรือเลวไปกว่ามนุษย์อื่นโดยทั่วไป 

วิทยาศาสตร์ไม่ได้ก่อให้เกิดปัญญา ถึงแม้ความรู้ทางวิทยาศาสตร์จะช่วยให้เราเปลี่ยนแปลงโลกได้

แต่ความรู้สึกนึกคิดของมนุษย์เท่านั้นที่สามารถชี้ทางสว่างแก่การดำเนินชีวิต ดังนั้นเพื่อเติมเต็มวิทยาศาสตร์

ให้สมบูรณ์ เราต้องปลูกฝัง...วิทยาศาสตร์ทางจิต...หรือสิ่งที่เราเรียกว่าจิตวิญญาณ จิตวิญญาณนี้ไม่ใช่

เรื่องหรูหราฟุ่มเฟือย แต่เป็นความสำคัญจำเป็นที่จะขาดเสียมิได้...